Pacjent po wypadku czy w śpiączce nie jest w stanie decydować o sobie. Robi to za niego sąd. Jej art. 48 mówi, że sąd może ustanowić dla osoby, której postępowanie dotyczy, adwokata Początkujący. Posty: 1. pełnomocnictwo a śpiączka bliskiej osoby. Witam Złożyłam skargę na szpital i lekarza za leczenie mojej mamy w wyniku, którego doprowadzono do jej stanu agonalnego. Od trzech miesięcy jest nieprzytomna i nie rokuje nadziei na poprawę. Skarga złożona do Rzecznika Praw Pacjenta działającego przy tym szpitalu. osoby w śpiączce. 21 grudnia 2022. Obowiązek noszenia maseczek w szpitalach i aptekach przedłużony do końca marca Więcej. 15 grudnia 2022. W kraju brakuje lecznic zajmujących się wybudzaniem pacjentów ze śpiączki. Nie mają szans dostać się też na rehabilitację WYGRANE SPRAWY: Kompensja uzyskała 1 200 000 zł zadośćuczynienia i odszkodowania dla osoby przebywającej w śpiączce oraz kilkanaście tysięcy comiesięcznej renty. Wybór pełnomocnika jest najważniejszy, gdyż od niego zależy kwota uzyskanych świadczeń, co za tym idzie ŻYCIE i ZDROWIE osoby poszkodowanej. W śpiączce mózg nie funkcjonuje prawidłowo, a osoba nie jest w stanie świadomie kontrolować swojego ciała. Czy osoba w śpiączce może plątać się? W przypadku osób przebywających w śpiączce, często obserwuje się różne ruchy ciała, takie jak plątanie się, mimowolne ruchy kończyn, grymasy twarzy itp. duCpo. Renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje osobie, którą uznano za całkowicie lub częściowo niezdolną do wykonywania pracy zarobkowej z powodu stanu zdrowia. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek częściowo niezdolną do pracy uznaje się natomiast osobę, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi przez nią kwalifikacjami. Z tytułu niezdolności do pracy przysługuje renta w tym renta szkoleniowa. Podstawowym warunkiem uzyskania renty jest wystąpienie całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Od 1 listopada 2005 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 1 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych ( nr 169, poz. 1412). Zgodnie z nowo obowiązującymi przepisami niezdolność do pracy orzekana jest na okres nie dłuższy niż 5 lat, chyba że według wiedzy medycznej nie będzie rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu, wówczas niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat. Nowe uregulowania stanowią również, że jeżeli osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy przez okres co najmniej ostatnich 5 lat poprzedzających dzień badania lekarskiego brakuje mniej niż 5 lat do osiągnięcia wieku emerytalnego, tj. 60 lat dla kobiety i 65 lat dla mężczyzny, w przypadku dalszego stwierdzenia niezdolności do pracy orzeka się niezdolność do pracy na okres do dnia osiągnięcia tego wieku. Zgodnie z art. 24a ustawy z dnia 1 lipca 2005 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 169, poz. 1412), której przepisy weszły w życie z dniem 1 stycznia 2006 r., osoby, które osiągnęły wiek emerytalny tj. w przypadku kobiet – 60 lat, w przypadku mężczyzn - 65 lat, emeryturę przyznaje się z urzędu zamiast renty z tytułu niezdolności do pracy. Emeryturę przyznaje się od dnia osiągnięcia przez rencistę wieku uprawniającego do emerytury. Wysokość tak przyznanej emerytury nie może być niższa od pobieranej dotychczas renty z tytułu niezdolności do pracy. Renta szkoleniowa Prawo do renty szkoleniowej przysługuje osobie, która spełnia warunki wymagane do przyznania renty i otrzyma orzeczenie o celowości przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie. Po przyznaniu renty organ rentowy kieruje zainteresowanego do powiatowego urzędu pracy w celu odbycia szkoleń przygotowujących do zdobycia nowego zawodu. Renta szkoleniowa przyznawana jest na okres 6 miesięcy. Na wniosek starosty, okres ten może zostać przedłużony maksymalnie do 30 miesięcy. Również na wniosek starosty okres 6 miesięcy może zostać skrócony, jeżeli starosta uzna, że nie ma możliwości przekwalifikowania do innego zawodu oraz gdy pobierający rentę nie uczestniczy we wskazanych szkoleniach. W przypadku gdy starosta zawiadomi o braku możliwości przekwalifikowania do innego zawodu organ rentowy ponownie kieruje zainteresowanego do lekarza orzecznika. Renta szkoleniowa wynosi 75% podstawy wymiaru renty, nie mniej jednak niż w wysokości najniższej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Warunki nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy Prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: został uznany za niezdolnego do pracy, ma wymagany - stosowny do wieku, w którym powstała niezdolność do pracy - okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność do pracy powstała w okresach ściśle określonych w ustawie, np. w okresie ubezpieczenia, zatrudnienia, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, pobierania zasiłków z ubezpieczenia społecznego (chorobowego lub opiekuńczego) albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Wymóg powstania niezdolności do pracy w określonym ustawą emerytalną czasie nie obowiązuje w stosunku do osoby, która spełnia łącznie następujące warunki: - została uznana za całkowicie niezdolną do pracy, - spełnia warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego oraz - legitymuje się co najmniej 20-letnim (w przypadku kobiety) i 25-letnim (w przypadku mężczyzny) okresem składkowym i nieskładkowym. Pojęcie niezdolności do pracy Za niezdolną do pracy uważa się osobę, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania tej zdolności po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła - w znacznym stopniu - zdolność do pracy zgodnej z posiadanym przez nią poziomem kwalifikacji. W przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji. Staż uprawniający do renty Okres składkowy i nieskładkowy wymagany do przyznania renty uzależniony jest od wieku osoby, w jakim powstała niezdolność do pracy. Okres ten wynosi: · 1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat, · 2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat, · 3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat, · 4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat, · 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Warunek wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego nie jest wymagany od ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy z powodu skutków wypadku w drodze do pracy lub z pracy. Okres wymaganych 5-ciu lat w odniesieniu do osób, u których niezdolność do pracy powstała po ukończeniu 30 roku życia, musi przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przypadającego przed dniem zgłoszenia wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy. Warunku dotyczącego posiadania pięcioletniego okresu składkowego i nieskładkowego w ciągu dziesięciolecia poprzedzającego dzień zgłoszenia wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy lub dzień powstania niezdolności do pracy nie muszą spełnić osoby, które udowodnią okres składkowy, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiet i 30 lat dla mężczyzn oraz zostaną uznane za całkowicie niezdolne do pracy. Data powstania całkowitej niezdolności do pracy nie ma w tym przypadku znaczenia. Jeżeli ubezpieczony nie osiągnął wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, uzależnionego od wieku, w którym powstała niezdolność do pracy, warunek posiadania tego okresu uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony został zgłoszony do ubezpieczenia przed ukończeniem 18 lat albo w ciągu 6 miesięcy po ukończeniu nauki w szkole ponadpodstawowej, ponadgimnazjalnej lub w szkole wyższej oraz do dnia powstania niezdolności do pracy miał bez przerwy lub z przerwami nieprzekraczającymi 6 miesięcy, okresy składkowe i nieskładkowe. Rodzaje rent Renta stała przysługuje ubezpieczonemu którego niezdolność do pracy została uznana za trwałą. Renta okresowa przysługuje jeśli niezdolność do pracy ma charakter czasowy. Przysługuje ona przez okres wskazany w decyzji organu rentowego. Po upływie tego okresu ubezpieczony może wystąpić do ZUS z wnioskiem o przedłużenie prawa do renty na dalszy okres. Ewentualne kolejne prawo do renty uzależnione jest od wyniku ustaleń zawartych w orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS lub komisji lekarskiej. Nie później niż na trzy miesiące przed ustaniem prawa do renty okresowej ZUS zawiadamia osobę zainteresowaną o terminie wstrzymania wypłaty oraz o warunkach przywrócenia prawa do tego świadczenia. Renta szkoleniowa przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli spełni warunki wymagane do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy i uzyska orzeczenie o celowości przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie, może otrzymać rentę szkoleniową. Renta przyznawana jest na okres 6 miesięcy. Maksymalny okres pobierania tej renty nie może przekroczyć 36 miesięcy. Zarówno skrócenie, jak i wydłużenie okresu pobierania renty szkoleniowej następuje na podstawie wniosku starosty. Wysokość renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy - wynosi 75% renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Wysokość renta szkoleniowej wynosi 75% podstawy jej wymiaru i jest niezależna od wymiaru stażu ubezpieczeniowego. Renta szkoleniowa nie może być niższa niż najniższa wysokość renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Renta rodzinna to świadczenie, które może otrzymać uprawniony członek rodziny po śmierci osoby, która miała prawo do emerytury lub renty z niezdolności do pracy - lub po osobie ubezpieczonej, która spełniała warunki do przyznania tych świadczeń. Szczegółowo instytucja renty rodzinnej została opisana w ustawie z dnia o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń rodzinna ma na celu finansowe wsparcie po śmierci bliskiej osoby. Jednak nie każdy może z niej skorzystać. Aby zostały spełnione przesłanki do przyznania renty rodzinnej po osobie zmarłej, ta w momencie śmierci musiała mieć przyznane prawo do emerytury, w tym emerytury pomostowej lub renty z tytułu niezdolności do pracy albo spełniać warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń. Jeżeli osoba zmarła w chwili śmierci pobierała zasiłek przedemerytalny, świadczenie przedemerytalne lub nauczycielskie świadczenie kompensacyjne, jej bliscy także mogą ubiegać się o rentę jakie warunki muszą zostać spełnione, aby poszczególni członkowie rodziny mogli otrzymać omawiane świadczenie, reguluje przywołana wcześniej ustawa o emeryturach i rentach w art. rodzinna przysługuje dzieciom własnym, przysposobionym oraz dzieciom drugiego małżonka do ukończenia 16 lat. Wiek ten ulega wydłużeniu do ukończenia 25 lat pod warunkiem kontynuowania nauki. Ograniczenie wiekowe nie jest brane pod uwagę, jeżeli dzieci stały się całkowicie niezdolne do pracy w okresie pobierania renty. Jeżeli dziecko osiągnęło 25 lat, będąc na ostatnim roku studiów w szkole wyższej, to prawo do renty przedłuża się do zakończenia tego roku studiów. Wnuki i rodzeństwo osoby zmarłejWnuki, rodzeństwo oraz inne dzieci przyjęte na wychowanie i utrzymanie jeśli spełniają kryteria odpisane w poprzednim akapicie (z wyjątkiem dzieci przyjętych na wychowanie i utrzymanie w ramach rodziny zastępczej lub rodzinnego domu dziecka) również mają prawo do otrzymania omawianego świadczenia. Warunkiem jednak jest moment przyjęcia ich na wychowanie przez osobę zmarłą. Aby uzyskać świadczenie, przyjęcie na wychowanie musiało nastąpić co najmniej na rok przed śmiercią ubezpieczonego, chyba że śmierć była następstwem wypadku. Renta rodzinna nie zostanie przyznana, jeżeli omawiani bliscy mają prawo do renty po zmarłych rodzicach. W przypadku gdy rodzice żyją, musi zostać dowiedzione że nie mogą zapewnić im utrzymania. Nie ma takiej potrzeby w sytuacji gdy osoba zmarła lub jej małżonek był ich opiekunem ustanowionym przez lub wdowiecJeśli w chwili śmierci małżonka wdowa ukończyła 50 lat lub była niezdolna do pracy, należy jej się renta rodzinna. Jeżeli wychowuje ona co najmniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnionego do pobierania renty rodzinnej po jej zmarłym małżonku, które nie ukończyły 16 lat, a jeżeli się uczą - do 18. roku życia - lub są całkowicie niezdolne do pracy, również otrzyma świadczenie. Warto zwrócić uwagę na sytuację, gdy śmierć małżonka ma miejsce przed osiągnięciem wymaganego przepisami wieku niezbędnego do otrzymania świadczenia. Renta zostanie przyznana, jeżeli spełni warunek dotyczący wieku lub niezdolności do pracy w okresie nie dłuższym niż 5 lat od śmierci małżonka lub od zaprzestania wychowywania przypadku osób rozwiedzionych bądź owdowiałych, które przed śmiercią małżonka nie pozostawały z nim we współwłasności małżeńskiej, jeżeli w dniu śmierci małżonka miały prawo do alimentów ustalonych przez sąd, to mogą liczyć na pozytywne rozpatrzenie wniosku o przyznanie renty która nie spełnia powyższych warunków, lecz nie posiada źródła utrzymania, ma prawo do okresowej renty rodzinnej przez okres roku od śmierci małżonka. Jeżeli uczestniczy w zorganizowanym szkoleniu w celu uzyskania kwalifikacji do wykonywania pracy zarobkowej, okres na jaki przyznana zostaje renta, może ulec wydłużeniu do okresu trwania szkolenia, jednak nie dłużej niż 2 lata od śmierci małżonka. Przepisy dotyczące wdowy stosuje się odpowiednio do ojczym, macocha oraz osoby przysposabiająceRodzice, ojczym, macocha oraz osoby przysposabiające będą uprawnieni do uzyskania renty rodzinnej, jeżeli dziecko ubezpieczone, bezpośrednio przed śmiercią przyczyniało się do ich utrzymania. Muszą jednak spełniać dodatkowe warunki dotyczące wieku, niezdolności do pracy lub wychowania dzieci, jak ma to miejsce w przypadku wdowy lub wdowca. Jaką wysokość może osiągać renta rodzinna?Wszystkim uprawnionym członkom rodziny przysługuje jedna łączna renta rodzinna, która jest podzielona w równych częściach pomiędzy osoby wypłacana w ramach renty rodzinnej różni się w zależności od liczby osób uprawnionych do jej otrzymania i wynosi odpowiednio:dla jednej osoby uprawnionej - 85% świadczenia, które przysługiwało albo przysługiwałoby zmarłemu,dla dwóch osób uprawnionych - 90% świadczenia, które przysługiwało albo przysługiwałoby zmarłemu,dla trzech osób uprawnionych - 95% świadczenia, które przysługiwało albo przysługiwałoby która przysługiwała lub przysługiwałaby zmarłemu, jest:emerytura obliczona według zasad dotychczasowych lubemerytura obliczona według zreformowanych zasad lubemerytura pomostowa lubnauczycielskie świadczenie kompensacyjne lubrenta z tytułu całkowitej niezdolności do gwarantowana kwota świadczeń emerytalno-rentowych od 1 marca 2021 r., w tym renta rodzinna, wynosi 1250,88 rentowy w oparciu o posiadane dane dotyczące zmarłej osoby ubezpieczonej (emeryta, rencisty) jest zobowiązany zbadać uprawnienia do wszystkich świadczeń emerytalno-rentowych, które mogłyby przysługiwać zmarłemu w dacie śmierci. Organ ma obowiązek ustalić rentę rodzinną po świadczeniu przysługującym w najkorzystniejszej rodzinna jest wypłacana od dnia powstania do niej prawa, jednak nie wcześniej niż od miesiąca zgłoszenia wniosku o przyznanie renty. Jeżeli wniosek zostanie złożony po miesiącu, w którym nastąpiła śmierć ubezpieczonego, emeryta lub rencisty, renta rodzinna jest wypłacana od dnia śmierci, nie wcześniej niż od spełnienia warunków do renty przez członków dokumenty należy złożyć, aby przyznana została renta rodzinna?W celu otrzymania renty rodzinnej konieczne jest złożenie wniosku ERR-W, który można otrzymać w oddziale ZUS-u. Do formularza należy również złożyć dodatkowo dokumenty potwierdzające spełnienie warunków do przyznania renty:dokument potwierdzający datę urodzenia i stwierdzający datę zgonu członka rodziny, po którym ma zostać przyznana renta,dokument potwierdzający datę urodzenia osoby ubiegającej się o rentę,odpis skrócony aktu małżeństwa, gdy o rentę ubiega się osoba owdowiała,zaświadczenie o stanie zdrowia dziecka, osoby owdowiałej, wystawione przez lekarza leczącego, jeżeli przyznanie renty jest uzależnione od niezdolności do pracy,zaświadczenie o uczęszczaniu do szkoły, jeżeli dziecko ukończyło 16 lat,oświadczenie o pozostawaniu we wspólności małżeńskiej do dnia śmierci współmałżonka, a jeżeli takiej wspólności nie było, dokument o ustaleniu prawa do alimentów na podstawie decyzji sądu,oświadczenie stwierdzające nieosiąganie przychodów z tytułu zatrudnienia, służby lub innej pracy zarobkowej albo prowadzenia pozarolniczej działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia dokumenty są uzależnione od indywidualnej sytuacji danej rodziny i w poszczególnych przypadkach mogą być wymagane inne potwierdzenia, druki lub oświadczenia. Ubezpieczonemu, który całkowicie lub częściowo utracił zdolność do pracy zarobkowej, przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: został uznany za niezdolnego do pracy przez lekarza orzecznika ZUS, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy stosowny do wieku, w którym powstała niezdolność do pracy, niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych lub nieskładkowych (np. w okresie pobierania zasiłku chorobowego), określonych w art. 57 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ustawy emerytalnej) albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Powyższe wymogi dotyczące powstania niezdolności w okresach składkowych lub nieskładkowych nie będą miały zastosowania do ubezpieczonego, który: udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy; którego niezdolność do pracy jest spowodowana wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy; Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uzależniony jest od wieku ubezpieczonego, w którym powstała u niego niezdolność do pracy. Wymagany okres wynosi odpowiednio: 1 rok - jeśli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat, 2 lata - jeśli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat, 3 lata - jeśli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat, 4 lata - jeśli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat, 5 lat - jeśli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. 5-letni okres składkowy i nieskładkowy wymagany od ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy powstała po ukończeniu 30 lat, musi przypadać w ciągu ostatnich 10 lat. Ostatnie dziesięciolecie oblicza się od daty zgłoszenia wniosku o rentę lub od daty powstania niezdolności do pracy. Badając spełnienie tego warunku, ZUS przyjmuje dziesięciolecie bardziej korzystne dla ubezpieczonego. Wyjątkiem od powyższego jest sytuacja ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy z powodu skutków wypadku w drodze do pracy lub z pracy zaistniałego po dniu 31 grudnia 2002 r. Renta z tytułu niezdolności do pracy będzie przysługiwała takiej osobie również w przypadku, gdy nie udowodni wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego. Niezdolność do pracy Niezdolność do pracy może być częściowa lub całkowita. Jak wskazuje art. 12 ustawy emerytalnej, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Porady online Prowadzisz firmę i masz pytania? Skorzystaj z porad ekspertów Poradnika Przedsiębiorcy Porady online dla firm Ubezpieczonemu, którego niezdolność do pracy została uznana za trwałą, przysługuje renta stała. Natomiast renta okresowa przysługuje, jeśli niezdolność do pracy ma charakter czasowy. Przysługuje ona przez okres wskazany w decyzji organu rentowego. Renta z tytułu niezdolności do pracy - kto orzeka? Oceny niezdolności do pracy dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W tym celu ustala: datę powstania niezdolności do pracy, trwałość lub przewidywany okres niezdolności do pracy, związek przyczynowy niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, niezdolność do samodzielnej egzystencji, celowość przekwalifikowania zawodowego. Niezdolność do pracy nie może być orzeczona na okres dłuższy niż 5 lat, chyba że według obecnej wiedzy medycznej nie ma rokowań na zmianę tego stanu. Na orzeczenie lekarza orzecznika ZUS przysługuje wniesienie sprzeciwu w ciągu 14 dni od momentu doręczenia. Renta szkoleniowa Renta szkoleniowa może zostać przyznana ubezpieczonemu, który spełni warunki wymagane do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy i uzyska orzeczenie o celowości przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie. Renta przyznawana jest na okres 6 miesięcy. Maksymalny okres pobierania tej renty nie może przekroczyć 36 miesięcy, z zastrzeżeniem, że ulega wydłużeniu na czas niezbędny do przekwalifikowania zawodowego, nie dłużej niż o 30 miesięcy. Okres 6 miesięcy może też ulec skróceniu, jeśli przed upływem tego okresu starosta zawiadomi organ rentowy o braku możliwości przekwalifikowania do innego zawodu lub o tym, że osoba zainteresowana nie poddaje się przekwalifikowaniu zawodowemu. Renta szkoleniowa nie przysługuje w razie osiągania przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego oraz służby. Renta szkoleniowa wynosi 75% podstawy jej wymiaru i jest niezależna od wymiaru stażu ubezpieczeniowego. Renta szkoleniowa nie może być niższa niż najniższa wysokość renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Renta z tytułu niezdolności do pracy - wysokość Renta z tytułu niezdolności do pracy i jej wysokość zależy od długości udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych oraz od wysokości podstawy wymiaru renty. Na wysokość renty z tytułu niezdolności do pracy składają się część socjalna, która jest jednakowa dla wszystkich ubezpieczonych, oraz część zależna od długości stażu pracy i wysokości uzyskiwanych przychodów. Wysokości renty ustala się w następujący sposób: 1. Renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy: 24% kwoty bazowej, czyli część socjalna, po 1,3% podstawy wymiaru za każdy rok okresów składkowych, z uwzględnieniem pełnych miesięcy, po 0,7% podstawy wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych, z uwzględnieniem pełnych miesięcy, po 0,7% podstawy wymiaru za każdy rok okresu brakującego do pełnych 25 okresów składkowych i nieskładkowych, przypadających od dnia zgłoszenia wniosku o rentę do dnia ukończenia przez wnioskodawcę 60 lat, tzw. staż hipotetyczny, 2. Renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy: wynosi 75% renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Jeżeli faktycznie obliczona wysokość renty jest niższa od świadczenia najniższego, wysokość renty podwyższa się do tej właśnie kwoty. Najniższa renta z tytułu niezdolności do pracy została określona przepisami ustawy emerytalnej. Podwyższa się je corocznie, od miesiąca, w którym przeprowadzana jest waloryzacja. Podstawę wymiaru renty ustala się, przyjmując do jej wyliczenia przeciętną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z okresu 10 kolejnych lat kalendarzowych, wybranych z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających rok, w którym zgłoszono wniosek o rentę. Jednak na wniosek ubezpieczonego do wyliczenia podstawy wymiaru renty można przyjąć przeciętną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z okresu 20 lat, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu. Najniższe emerytury i renty Kwoty najniższych gwarantowanych świadczeń emerytalno-rentowych od 1 marca 2017 r.: emerytura, renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i renta rodzinna 1000 zł renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy 750 zł renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem lub chorobą zawodową i renta rodzinna wypadkowa 1200 zł renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem lub chorobą zawodową 900 zł źródło: Ustanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy Prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy ustaje: gdy ustanie którykolwiek z warunków wymaganych do uzyskania prawa do renty, z upływem okresu, na jaki zostało przyznane to świadczenie, z dniem, od którego z urzędu została przyznana emerytura, tj. z dniem ukończenia wieku emerytalnego przez osoby ubezpieczone, uprawnione do renty z tytułu niezdolności do pracy, z chwilą śmierci osoby uprawnionej. Jeśli zdrowie ci nie dopisuje, a ze względu na staż pracy lub wiek nie możesz przejść na wcześniejszą emeryturę, ubiegaj się o rentę. Renta z tytułu niezdolności do pracy to świadczenie pozwalające utrzymać się osobom, które z uwagi na zły stan zdrowia nie są w stanie pracować. Przyznanie prawa do renty zależy przede wszystkim od wyniku badania przeprowadzonego przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Szczegółowe informacje o tym, jakie warunki trzeba spełnić, by dostać rentę, znajdziesz w dzisiejszym Poradniku. Piszemy także o tym, jakich formalności należy dopełnić, ubiegając się o świadczenia. SPRAWDŹ OFERTY | Praca dla niepełnosprawnych Więcej o przyznawaniu renty dowiesz się z kolejnych wydań naszej gazety. Napiszemy, kto może dostać rentę bez stażu pracy. Doradzimy, jak skutecznie odwołać się od niekorzystnej decyzji urzędników, a także podpowiemy, jak samodzielnie obliczyć wysokość tego świadczenia. Są trzy warunki Prawo do renty z uwagi na zły stan zdrowia (tzw. chorobowe) mogą uzyskać jedynie te osoby, które jednocześnie spełnią trzy warunki. 1. Niezdolność do pracy Panuje błędne przekonanie, że między niezdolnością do pracy a chorobą można postawić znak równości. Osoby, u których specjalista zdiagnozował określone schorzenie, są pewne, że mogą liczyć na przyznanie renty. Kiedy orzecznik stwierdzi, że mimo choroby są zdolne do pracy, czują się oszukane. Żeby uniknąć rozgoryczenia, warto znać podstawowe zasady, którymi kierują się lekarze orzecznicy ZUS-u. Rola orzeczników nie polega na ocenie stanu zdrowia danej osoby. Ich zadaniem jest stwierdzenie, czy jest ona zdolna do wykonywania pracy, czy też nie. Na otrzymanie renty z tytułu niezdolności do pracy mogą liczyć jedynie te osoby, które nie tylko są niezdolne do pracy, ale też nie rokują odzyskania tej zdolności po przekwalifikowaniu się i w związku z tym nie mają możliwości podjęcia pracy ani w dotychczasowym zawodzie, ani w innym, do którego mogłyby zostać przyuczone. Niezdolność do pracy może mieć jeden z trzech stopni (są one odpowiednikami dawnych grup inwalidzkich). Określa go orzecznik. Stopień niezdolności do pracy przekłada się wprost na wysokość renty. Od niego uzależnione są także niektóre przywileje, na przykład prawo do bezpłatnych lub ulgowych przejazdów koleją i autokarami. Obecnie przyznawane są następujące stopnie niezdolności do pracy: częściowa niezdolność do pracy (dawna III grupa) – orzeka się ją u osób, które nie są zdolne do pracy zgodnej ze swoimi kwalifikacjami, całkowita niezdolność do pracy (dawna II grupa) – orzeka się ją, jeśli dana osoba jest niezdolna do wykonywania jakiejkolwiek pracy, całkowita niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji (dawna I grupa) – orzeka się ją w przypadku tych osób, które są niezdolne do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a ponadto wymagają stałej opieki. 2. Odpowiednia długość stażu ubezpieczeniowego Przepisy wskazują, jakim stażem ubezpieczeniowym należy się legitymować, aby mieć szansę na otrzymanie renty. Długość stażu jest uzależniona od wieku osoby, która zamierza ubiegać się o przyznanie renty, i wynosi:1 rok dla osób, które nie ukończyły 20 lat,2 lata dla osób w wieku 20-22 lata,3 lata dla osób w wieku 22-25 lat,4 lata dla osób w wieku 25-30 lat,5 lat dla osób, które ukończyły 30 lat. Osoby z najstarszej grupy wiekowej, a więc te, które ukończyły 30. rok życia, muszą spełnić dodatkowy warunek. Wymagany w ich przypadku 5-letni staż ubezpieczeniowy musi przypadać w ciągu 10 lat przed złożeniem wniosku o rentę (lub powstaniem niezdolności do pracy, jeśli starający się o rentę ma już orzeczoną niezdolność do pracy). CZYTAJ TAKŻE | Murarz – co robi i ile zarabia? PRZYKŁAD Joanna podjęła pracę tuż po zakończeniu nauki w liceum. Miała wtedy 19 lat. Przepracowała 14 lat bez przerwy. Kiedy miała 33 lata, firma, w której była zatrudniona, została zlikwidowana. Joanna została bez pracy, jednak nie szukała nowego zatrudnienia. Przeszła na utrzymanie męża. Kilka miesięcy temu zdiagnozowano u 40-letniej obecnie Joanny poważne schorzenie kręgosłupa. W związku z tym kobieta postanowiła ubiegać się o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Nie będzie jednak mogła skorzystać z tego świadczenia. Co prawda ma aż 14-letni staż pracy, a więc znacznie dłuższy niż wymagane w takim przypadku minimum, jednak jedynie 3 spośród 14 lat stażu przypadają w ciągu ostatnich 10 lat przed złożeniem wniosku o rentę. Przy obliczaniu stażu ubezpieczeniowego bierze się pod uwagę zarówno okresy składkowe, jak i nieskładkowe. Najważniejsze spośród nich wymieniamy w ramce. Należy jednak pamiętać, że okresy nieskładkowe mogą być uwzględnione jedynie w długości, która nie przekracza jednej trzeciej udokumentowanych okresów składkowych. PRZYKŁAD 31-letni Dariusz ma skończone 5-letnie studia. Po ich ukończeniu przez kilka lat pracował na czarno. Dopiero 3 lata temu podjął legalną pracę. Ostatnio zachorował i postanowił ubiegać się o rentę z tytułu niezdolności do pracy. W sumie legitymuje się 8-letnim stażem ubezpieczeniowym – 5 lat okresu nieskładkowego (okres studiów) i 3 lata okresu składkowego (legalna praca). Okres nieskładkowy może być jednak uwzględniony tylko w części, która nie przekracza jednej trzeciej okresu składkowego. Można więc uwzględnić jedynie 4 lata stażu ubezpieczeniowego: 3 lata (cały okres składkowy) 1 rok (część okresu nieskładkowego, która nie przekracza jednej trzeciej okresów składkowych). Wynika z tego, że staż ubezpieczeniowy Dariusza jest za krótki, by mógł on ubiegać się o rentę. W wyjątkowych wypadkach o przyznanie renty mogą się starać także osoby, które nie osiągnęły wymaganego stażu ubezpieczeniowego. Warunkiem jest jednak to, aby zostały ubezpieczone (na przykład podjęły pracę) przed ukończeniem 18 lat lub w ciągu 6 miesięcy od ukończenia szkoły albo studiów oraz od dnia rozpoczęcia ubezpieczenia aż do dnia powstania niezdolności do pracy były ubezpieczone bez przerwy (dopuszczalne są jedynie przerwy trwające do 6 miesięcy). 3. Powstanie niezdolności do pracy w jednym z okresów wymienionych przez przepisy Kolejny istotny warunek, który musi spełnić osoba starająca się o rentę, jest następujący: niezdolność do pracy powinna pojawić się w trakcie okresów wymienionych w przepisach, czyli w czasie: zatrudnienia, prowadzenia własnej działalności, jeśli opłacono składkę ubezpieczeniową, wykonywania umowy-zlecenia lub umowy agencyjnej, jeśli opłacono składkę ubezpieczeniową, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, służby wojskowej, służby w policji, straży granicznej, więziennictwie, państwowej straży pożarnej, organach celnych, pobierania zasiłku macierzyńskiego, chorobowego lub opiekuńczego, urlopu wychowawczego na dziecko do 4 lat. Przepisy są na tyle korzystne dla ubiegających się o rentę, że ich niezdolność do pracy może pojawić się nawet w ciągu 18 miesięcy po zakończeniu powyższych okresów. Jak to załatwić? Wniosek o przyznanie renty trzeba złożyć na formularzu ZUS Rp-1. Można go otrzymać w urzędzie lub pobrać ze strony internetowej Do wypełnionego wniosku trzeba dołączyć: zaświadczenie o stanie zdrowia wydane przez lekarza prowadzącego, ankietę wypełnioną przez zakład pracy (na druku ZUS N-10), w której opisuje się rodzaj pracy wykonywanej przez ubiegającego się o rentę i warunki jej wykonywania, dokumenty potwierdzające okresy ubezpieczenia (na przykład świadectwa pracy, zaświadczenie szkoły wyższej o ukończeniu studiów), zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione przez zakład pracy na formu-larzu ZUS Rp-7 (jeśli zakład pracy nie istnieje, wystawia je archiwum). Po złożeniu wypełnionego wniosku wraz z kompletem załączników powinieneś czekać na wyznaczenie terminu badania przez lekarza orzecznika. Wyznaczonego terminu powinieneś bezwzględnie dotrzymać. Osoby, które nie stawią się w siedzibie ZUS-u w wyznaczonym dniu, tracą szansę na otrzymanie renty. Jeśli stan zdrowia nie pozwala ci dotrzeć do orzecznika, zgłoś to w ZUS-ie. W takiej sytuacji badania są przeprowadzane w domu osoby, która stara się o rentę. Badanie, które przeprowadza lekarz orzecznik, na ogół zasadniczo różni się od tego, do czego przyzwyczaiłeś się podczas wizyt u lekarza rodzinnego oraz u specjalistów. Pamiętaj, że osoby, które starają się o przyznanie renty, cierpią na bardzo różne schorzenia. Nie można więc wymagać od orzecznika, by dysponował fachową wiedzą z zakresu wszystkich specjalności właściwych dla diagnozowania i leczenia tych nie posiada także specjalistycznego sprzętu medycznego. Swoje orzeczenia oprze on przede wszystkim na analizie dokumentacji medycznej, dotyczącej przebiegu twojego leczenia. Istotna jest także treść wypełnionego przez pracodawcę formularza ZUS N-10. Musisz bowiem pamiętać, że orzecznik będzie oceniał stan twojego zdrowia w kontekście zdolności do pracy. Rodzaj wykonywanej pracy i warunki, w jakich ją wykonujesz, mają więc zasadnicze znaczenie. Dokumentację medyczną sam będziesz musiał dostarczyć orzecznikowi. W twoim interesie leży to, by była ona jak najpełniejsza. Zasadą jest, że renty są przyznawane maksymalnie na 5 lat. W praktyce rzadko świadczenie przyznawane jest na maksymalny, 5-letni okres. Osoby, którym do osiągnięcia wieku emerytalnego brakuje mniej niż 5 lat i już pobierają rentę co najmniej od 5 lat, powinny wiedzieć, że mają prawo do otrzymania świadczenia na cały okres, który dzieli je od osiągnięcia wieku emerytalnego. Sprawdź ogłoszenia: Praca 64-letni Stanisław Kłósek z Krakowa jest zdruzgotany decyzją prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, który po półrocznym rozpatrywaniu sprawy odmówił przyznania renty jego synowi. 41-letni Piotr Kłósek od prawie 5 lat jest w śpiączce. - Nie wiem, jak dalej żyć - nie kryje łez 64-latek. Nie tracił nadziei, że państwo będzie go wspierać, nigdy nie korzystał z żadnej pomocy. Teraz jej potrzebuje i okazało się, że utracił szansę, by ją Zostałem sam ze swoim problemem, a wszystkie instytucje bezradnie rozkładają ręce - płacze mężczyzna. Stanisław Kłósek może jeszcze raz odwołać się od decyzji prezesa ZUS-u. ale szanse na otrzymanie renty są już bardzo małe. - Nie wiem nawet, czy warto próbować. Jeśli do tej pory urzędników nie przekonałem, że jestem w wyjątkowo ciężkiej sytuacji, to czy uda się to teraz? - zastanawia się pan syn Piotr od lat jest w śpiączce, nieszczęśliwie zachłysnął się jedzeniem i to spowodowało niedotlenienie mózgu. Pan Stanisław zawsze radził sobie sam z trudnościami, nigdy nie korzystał z zasiłków. Dwóch emerytur: jego i żony brakowało na to, by opiekować się niepełnosprawnym synem, więc emeryt dorabiał. W tarapatach znalazł się, gdy żona zmarła. Dochód mężczyzny dziś wynosi 1251 zł, z czego ok. 1000 zł idzie na czynsz i opłaty za Zostaje mi niewiele, brakuje na niezbędne odżywki dla syna i przede wszystkim rehabilitację. A przecież muszę to robić, by nie miał odleżyn. To pierwszy krok do śmierci - tłumaczy mężczyzna. Rehabilitant w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia przychodzi trzy razy w tygodniu. Za ćwiczenia w pozostałe dni płaci minimum 50 zł za godzinę. Emeryta na to nie stać. Najbardziej absurdalne jest to, że na decyzję prezesa w sprawie przyznania nadzwyczajnej renty mężczyzna czekał prawie pół roku. Zanim urzędnicy ZUS-u wszczęli postępowanie w trybie wyjątkowym, najpierw rozpatrywali sprawę w zwykłym. Mimo że Kłóskowie są w ZUS znani, Piotrowi już wcześniej odmawiano renty. - Ma zbyt niski staż pracy, dlatego nie spełniał kryteriów, by dostać ustawową rentę, stąd nasze starania o świadczenia przyznawane wyjątkowo - tłumaczy pan Stanisław. Innej decyzji urzędników spodziewał się też senator Stanisław Kogut, który zainicjował i wspierał starania emeryta o rentę w drodze wyjątku. - Zrobiłem wszystko co mogłem. Pomagałem panu Stanisławowi, bo - moim zdaniem - ludziom w takich sytuacjach należy się pomoc państwa - rozkłada ręce senator. Elżbieta Łopacińska, wiceprezes ZUS-u, nie ukrywa, że to była trudna decyzja. Dodaje jednak, że innej nie mogła podjąć, nawet w drodze wyjątku. - Zanim przyznamy lub nie, rentę, dokładnie analizujemy każdą sprawę indywidualnie. Potrzebujących jest wiele, ale ZUS mimo wszystko jest instytucją ubezpieczeniową - tłumaczy Łopacińska. Wiceprezes ZUS-u zgadza się, że Piotr Kłósek ma zbyt niski staż pracy, by otrzymać rentę nawet w drodze wyjątku. Wymagany okres składkowy w jego przypadku wynosi 5 lat, brakuje mu do niego czterech lat. - To sporo, bo staż musi być adekwatny do wieku. Sytuacja na rynku pracy jest trudna i wiele osób pracując na czarno nie płaci składek. Obowiązują nas jednak przepisy - kwituje. W 2011 r. prezes ZUS-u przyznał 923 renty w drodze wyjątku, 3 148 podań zostało odrzuconych. Stanisław Kłósek poza zasiłkiem pielęgnacyjnym (153 zł) nie może liczyć na inną pomoc społeczną, gdyż ma zbyt wysoki dochód. Być może jedynie uda się uzyskać dodatek etyka - prof. Jana Hartmana, sytuacja rodziny Kłósków pokazuje, że każdy system, a szczególnie świadczeń socjalnych, powinien zawierać nie tylko ogólne kryteria, ale też i indywidualne rozwiązania. - Urzędnicy muszą mieć prawo do samodzielnych decyzji w przyznawaniu świadczeń w wyjątkowych sytuacjach. Nie wykluczam, że instytucje publiczne mogłyby wręcz zaoszczędzić, gdyby miały możliwość indywidualnego rozwiązania problemu samotnego ojca - podkreśla etyk. Dodaje, że urzędnicy muszą też mieć poczucie bezpieczeństwa, by się nie bali oskarżeń o trwonienie publicznych pieniędzy. Raport: pierwszy atak zimy tej jesieni.. Przysyłajcie zdjęcia oraz informacje o utrudnieniach na drogach - [email protected]

renta dla osoby w śpiączce