4 lutego, 2023. Dna moczanowa, inaczej podagra, skaza moczanowa lub artretyzm, to rodzaj zapalenia stawów, który objawia się obrzękiem i atakami silnego bólu zajętych stawów. Sprawdź, co ją wywołuje i jak się ją leczy. Dna moczanowa jest to forma zapalenia stawów, wywołana przez odkładające się w nich kryształy kwasu moczowego. Łuszczycowe zapalenie stawów Dotyczy około 10-30% osób cierpiących na łuszczycę, pojawiając się po około 10 lat od rozpoczęcia choroby. Przyczyny ŁZS, tak jak samej łuszczycy, nie są do końca poznane, ale do czynników biorących udział w rozwoju choroby należą: Do spondyloartropatii należy: zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, łuszczycowe zapalenie stawów, reaktywne zapalenie stawów, zapalenie stawów towarzyszace zapalnym chorobom jelit, niezróżnicowane spondyloartopatie i inne. Każda z tych chorób może przebiegać. Cz, 01-11-2007 Forum: Zdrowie - Re: spondylopatia. Toczeń rumieniowaty układowy to jedna z układowych chorób tkanki łącznej (tzw. kolagenoz), których przyczyną jest skierowanie układu odpornościowego przeciwko własnemu organizmowi (proces ten nazywamy autoimmunizacją). Mieszana choroba tkanki łącznej cechuje się wielką różnorodnością objawów. Są one także zmienne w Spożywanie piwa i wszelkich alkoholi wiąże się ze zwiększonym ryzykiem dny i nawracających ataków. Unikaj picia napojów alkoholowych podczas ataków dny moczanowej, a zwłaszcza ogranicz spożycie piwa. Ponadto alkohol ma właściwości odwadniające i zwiększa pracę wątroby i nerek. Słodka i przetworzona żywność oraz napoje. Obrzęk całych palców może towarzyszyć łuszczycowemu zapaleniu stawów i niektórym innym zapalnym chorobom kręgosłupa (określa się je jako spondyloartropatie), a także jednej z chorób autoimmunologicznych - mieszanej chorobie tkanki łącznej. Jeżeli "na wszelki wypadek" chciałaby Pani mieć wykonane badania laboratoryjne, byłyby 3LRB. Łuszczycowe zapalenie stawów Łuszczycowe zapalenie stawów to przewlekła choroba zapalna stawów o nieznanej etiologii. Występuje u około 5-30% osób chorych na łuszczycę. Choroba ta może przyjąć różnorodny przebieg ? od łagodnego do ciężkiego, objawiającego się nawet trwałym zniszczeniem stawów oraz niesprawnością. Mimo, iż do dnia dzisiejszego nie poznano dokładnej przyczyny występowania choroby, wskazano na pewne czynniki sprzyjające jej rozwojowi. Zalicza się do nich między innymi podatność genetyczną. Ustalono bowiem, że łuszczycowe zapalenie stawów występuje znacznie częściej w przypadku osób, których krewni chorują na łuszczycę lub łuszczycowe zapalenie stawów. Innymi czynnikami sprzyjającymi rozwojowi tej choroby są także zakażenia wirusowe, bakteryjne, stres oraz urazy mechaniczne. Do rozwoju choroby może doprowadzić ponadto stosowanie niektórych leków oraz substancji chemicznych. Wskazuje się tu przede wszystkim na leki przeciwmalaryczne oraz beta-blokery. Obraz kliniczny i przebieg choroby Łuszczycowe zapalenie stawów rozpoczyna się zazwyczaj pomiędzy 20. a 50. rokiem życia. Odnotowano również postać młodzieńczą choroby ? występującą pomiędzy 9. a 12. rokiem życia. U znacznej części chorych występują najpierw zmiany skórne, a dopiero później zmiany stawowe. Wyróżnia się różnego rodzaju zespoły objawowe towarzyszące tej chorobie, które mogą się często nakładać. Jednym z występujących objawów może być zapalenie stawów obwodowych. Dochodzi wówczas do zapalenia jednego, bądź też większej liczby stawów obwodowych. Zapalenie to charakteryzuje się przede wszystkim silnym bólem, obrzękiem oraz wyraźną sztywnością stawów, zwłaszcza nad ranem. Często dochodzi także do destrukcyjnych zmian w kościach nadgarstków. Łuszczycowe zapalenie stawów prowadzi ponadto do licznych zmian skórnych oraz zmian pojawiających się w obrębie paznokci. Wykwity łuszczycowe mogą pojawiać się na różnorodnych obszarach ciała, charakteryzując się też różnym nasileniem oraz przebiegiem. Zazwyczaj przyjmują one postać grudkową, uogólnioną lub krostkową. Pojedyncze zmiany skórne mogą występować na rękach i stopach, w okolicy pępka, na zewnętrznych narządach płciowych, a także na skórze owłosionej głowy. U około 80% osób chorych występują także łuszczycowe zmiany paznokci charakteryzujące się między innymi oddzielaniem się paznokcia oraz nadmiernym rogowaceniem. Choroba ta może przyjąć także postać osiową, objawiającą się niesymetrycznym zapaleniem stawów kręgosłupa oraz stawów krzyżowo-biodrowych. Stan ten charakteyzuje się zapalnym bólem pleców oraz ograniczeniem ruchomości w odcinku szyjnym, piersiowym lub lędźwiowym kręgosłupa. Łuszczycowe zapalenie stawów może objawiać się także zapaleniem palców. Proces zapalny obejmuje wówczas wszystkie stawy oraz pochewki ścięgien palca. Charakterystycze jest wtedy zaczerwienienie, ból i obrzęk palców. Inną, typową zmianą dla tej choroby jest także zapalenie przyczepów ścięgnistych, któremu towarzyszy silny ból oraz obrzęk. Do charakterystycznych objawów towarzyszących łuszczycowemu zapaleniu stawów zalicza się także: zapalenie błony naczyniowej oka, depresję, zaburzenia nastroju, czy wady zastawki aortalnej. Leczenie Leczenie łuszczycowego zapalenia stawów zmierza przede wszystkim ku długotrwałej optymalizacji jakości życia związanej ze zdrowiem pacjenta. Terapia dostosowywana jest do przeważających zmian chorobowych oraz ich nasilenia. Skuteczne leczenie tej choroby obejmuje przede wszystkim edukację, zarówno chorego, jak i jego rodziny, rehabilitację, farmakologię oraz leczenie ortopedyczne. Lekami pierwszego wyboru są niesteroidowe leki przeciwzapalne. Glikokortykosteroidy stosowane są dostawowo w ograniczonej postaci łuszczycowego zapalenia stawów. W niektórych przypadkach rozważa się ich ogólnoustrojowe stosowanie w najmniejszych skutecznych dawkach. W razie nieskuteczności niesteroidowych leków przeciwzapalnych oraz glikokortykosteroidów, zaleca się stosowanie leków modyfikujących przebieg choroby. Leczenie dostosowywane jest w wówczas do dominującej postaci choroby. Rokowanie Ciężki przebieg łuszczycowego zapalenia stawów, szczególnie z towarzyszącą mu postacią obwodową oraz osiową choroby, już po kilku latach prowadzi do znacznego zniekształcenia stawów oraz niesprawności. Źle rokująca jest postać wielostawowa choroby, czy niepowodzenie dotychczasowego leczenia. Łuszczycowe zapalenie stawów wiąże się ze znacznym upośledzeniem jakości życia, które może być nawet większe niż w przypadku reumatoidalnego zapalenia stawów. skóra łuszczyca łuszczycowe zapalenie stawów NEXT ARTICLE Infekcyjne zapalenie stawu 4 lutego 2014 - 10:23 PREVIOUS ARTICLE Reaktywne zapalenie stawów 29 stycznia 2014 - 10:25 Ból stawów sygnalizuje stan zapalny i ma sprawiać, byśmy oszczędzali chore kolano, biodro, łokieć czy dłoń. Chcąc wrócić do aktywności, warto łagodzić go za pomocą naturalnych związków. Polecamy sprawdzone zioła i suplementy diety na ból stawów, które poprawiają mobilność oraz komfort ruchu. Zobacz kolejne slajdy, przesuwając zdjęcia w prawo, ew. naciśnij strzałkę lub przycisk NASTĘPNE. Getty Images, PixabayBól stawów, ich obrzęk, sztywność i zaczerwienienie to objawy stanu zapalnego, który można skutecznie zwalczać za pomocą naturalnych składników. Sprawdź, które lecznicze zioła i związki łagodzą uciążliwe dolegliwości. Sprawdź, które produkty są najczęściej stosowane i jak działają na treściBól stawów to objaw chorób reumatycznychCo na ból stawów? Polecane zioła i naturalne składniki Ból stawów to objaw chorób reumatycznychBól stawów to objaw chorób reumatycznych, na które cierpi ok. 10 milionów Polaków. Przyczyną jego odczuwania jest stan zapalny, który w stanie ostrym wiąże się z występowaniem zestawu charakterystycznych objawów – należy do nich również opuchlizna, miejscowe podwyższenie temperatury ciała, zaczerwienienie i osłabienie funkcji, co w tym przypadku oznacza ograniczenie ruchomości stawów i stawów jest główną przyczyną inwalidztwa u osób, które przekroczyły 50. rok od lokalizacji w ciele, ból stawów może rozwijać się na tle urazów i wielu różnych chorób, dla których charakterystyczne jest zapalenie. Jest ich co najmniej setka. Należy do nich zwyrodnieniowa stawów (osteoartroza), reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), infekcyjne zapalenie stawów, łuszczycowe zapalenie stawów, młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZSKK), stwardnienie rozsiane, podagra (dna moczanowa), chondrokalcynoza (dna rzekoma), neuropatia cukrzycowa, reaktywne zapalenie stawów, zwykle w chorobach układu pokarmowego (zwłaszcza nieswoistych zapaleń jelit) oraz moczowo-płciowego. Sprawdź, które naturalne środki pomagają na ból stawów!Polecamy przeczytać:Te rośliny wykazują działanie przeciwwirusoweBól promieniujący do nogi to nie zawsze rwa kulszowa. Eksperci radzą, jak go leczyćCo na ból stawów? Polecane zioła i naturalne składnikiLeczenie w przypadku bólów stawowych polega na przyjmowaniu środków przeciwzapalnych i wprowadzeniu takich zmian, by odciążyć chore miejsca. Najczęściej stosuje się chemiczne leki, warto jednak wiedzieć, że działanie polegające na łagodzeniu stanu zapalnego i bólu mają też rozmaite substancje naturalne. Choć nie działają tak szybko, jak tabletka, są szczególne polecane w długofalowej terapii bólu, gdy przyjmowanie dużych ilości chemicznych farmaceutyków z grupy NLPZ wiązałoby się z niekorzystnymi działaniami ubocznymi (jak np. obciążenie wątroby). Za ich pomocą można też wspomagać farmakoterapię, co jednak warto skonsultować z lekarzem. Zioła i naturalne suplementy diety są polecane zwłaszcza przy mniej nasilonych stanach zapalnych, natomiast przyjmowane profilaktycznie pomogą zapobiec zaostrzaniu się dolegliwości. Sprawdź, które są szczególnie skuteczne!Zobacz zioła i suplementy diety do walki z bólem stawówDowiedz się takż:Te zioła wspierają leczenie dny moczanowej. Sprawdź, co pić przy podagrzeCo na ból? Leki i metody naturalneZadbaj o swoje stopyMateriały promocyjne partnera Czytając dawne powieści dość często zdarza się, że któryś z bohaterów - zazwyczaj starszy już pan - cierpi na podagrę, tajemniczą i bolesną chorobę okresowo uniemożliwiającą wręcz chodzenie. Tymczasem podagra jest to nic innego tylko ostre zapalenie stawu śródstopno-paliczkowego znajdującego się u podstawy palucha w przebiegu napadu dny moczanowej. Według definicji dna moczanowa jest chorobą przebiegającą z nawrotowym ostrym lub przewlekłym zapaleniem stawów obwodowych wywołanym przez wytrącone kryształy kwasu moczowego przy nadmiernym stężeniu kwasu moczowego w płynach ustrojowych Co to jest kwas moczowy Kwas moczowy jest końcowym produktem przemiany puryn, które są składnikiem kwasów nukleinowych - substancji wielkocząsteczkowych występujących we wszystkich żywych komórkach. Kwasy te odgrywające zasadniczą rolę w przekazywaniu cech dziedzicznych i kierowaniu syntezą białek. Warto zapamiętać, że dnie moczanowej towarzyszy zawsze zwiększona ilość kwasu moczowego w surowicy, czyli tzw. hiperurykemia. Średnio ilość kwasu moczowego w całym organizmie człowieka wynosi około 1200 mg, natomiast w przebiegu dny moczanowej jego "pula" ulega zwiększeniu kilka, a nawet kilkanaście razy. Z drugiej strony rozpoznanie samej hiperurykemii bez objawów zapalenia stawów nie upoważnia jeszcze do rozpoznawania dny. Jedynie niewielki procent osób z hiperurykemią zachoruje na dnę moczanową. Za prawidłowe stężenie kwasu moczowego w surowicy krwi uważa się: dla mężczyzn do 7 mg%, a dla kobiet do 6 mg%. Wartości przekraczające te normy świadczą już o hiperurykemii. Przyczyną hiperurykemii jest nadprodukcja kwasu moczowego lub upośledzone wydalanie kwasu moczowego z moczem albo oba mechanizmy jednocześnie U niektórych ludzi z hiperurykemią, nadmiar kwasu moczowego w płynach ustrojowych może wytrącać się w postaci kryształów moczanów w tkankach wcale nieukrwionych np. chrząstkach lub słabo ukrwionych np. więzadłach i ścięgnach oraz w okolicy stawów obwodowych (stóp, rąk). Wytrącone kryształy moczanu sodowego mogą zapoczątkować proces zapalny w stawie, co daje silnie wyrażone objawy zapalenia stawów nazywane napadem dny moczanowej. Mogą one również wytrącać się w tkankach o niższej temperaturze np. małżowiny uszne jako tzw. podskórne guzki dnawe. W zaawansowanych postaciach dny moczanowej kryształy moczanów mogą również pojawiać się w dużych stawach i narządach miąższowych, najczęściej w nerkach, prowadząc do ich uszkodzenia. Dnę można podzielić na: pierwotną i wtórną. Dna pierwotna występuje 20 razy częściej u mężczyzn niż u kobiet.. Może być spowodowana wrodzonymi zaburzeniami enzymów odpowiedzialnych za przemianę puryn lub wadami rozwojowymi nerek. Dna wtórna jest powikłaniem innych chorób np. czerwienicy, niedokrwistości hemolitycznej, białaczki, szpiczaka mnogiego, wrodzonych wad serca lub uszkodzenia nerek. Może pojawiać się również w czasie leczenia cytostatykami. Dna wtórna stanowi większość wszystkich przypadków tej choroby. Przebieg dny W przebiegu dny wyodrębnia się trzy okresy. Pierwszy okres jest bezobjawowy. Pomimo braku objawów, utrzymuje się podwyższone stężenie kwasu moczowego we krwi, czyli hiperurykemia i stan taki może trwać od kilku do 20-30 lat. Wdrażając w tym okresie leczenie obniżające poziom kwasu moczowego w surowicy krwi można uniknąć dalszego rozwoju choroby lub odsunąć go w czasie Drugi okres choroby przebiega już objawowo z napadami dny moczanowej czyli ostrymi zapaleniami stawów wywołanymi przez różne czynniki, np. uraz, alkohol, zabieg operacyjny, zwiększony wysiłek fizyczny, niektóre leki (moczopędne np. hydrochlorotiazyd, glikokortykosteroidy, witamina B1, B12, penicylina, sulfatiazol). Napad dny moczanowej zaczyna się zazwyczaj nagle, najczęściej rano. W ciągu kilku godzin rozwija się ostry stan zapalny stawu z towarzyszącym obrzękiem i zaczerwieniem, a skóra nad tym stawem staje się lśniąca i napięta. Prowadzi to do takiej bolesności stawu, że chory nie może wytrzymać nawet dotyku pościeli. Napadowi dny moczanowej może towarzyszyć gorączka, złe samopoczucie i osłabienie. Stan taki trwa kilka dni, a czasem i dłużej. Najczęściej zapalenie obejmuje staw śródstopno-paliczkowy u podstawy dużego palca stopy, które znane jest pod zwyczajową nazwą podagra. Ale oczywiście atak dny moczanowej może dotyczyć również innych stawów prowadząc do np zapalenia stawu kolanowego zwanego gonagrą, zapalenia stawu barkowego tj. omagry zapalenia stawów rąk czyli chiragry zapalenia stawów kręgosłupa albo rachidagry Pierwszy napad dny moczanowej obejmuje zwykle jeden staw. Początkowo napady pojawiają się sporadycznie co 1-2 lata, później coraz częściej. Wraz z upływem czasu napady występują w coraz krótszych odstępach, trwają dłużej i obejmują coraz więcej stawów zwłaszcza, jeśli nie są właściwie leczone od początku. Czasem choroba ogranicza się tylko do jednego napadu Trzeci okres dny moczanowej zaczyna się w 5-10 lat od pierwszego napadu dny, kiedy rozwija się przewlekle zapalenie wielostawowe. Często pojawiają się podskórne guzki dnawe w obrębie małżowin usznych i w okolicy stawów. Równocześnie rozwijają się powikłania narządowe. Najczęściej są to: kamica nerkowa związana z wytrącaniem się złogów moczanowych w obrębie układów kielichowo-miedniczkowych nerek chorego, która rozwija się u 10-25% chorych z dną nefropatia dnawa związana z odkładaniem się moczanów w miąższu nerek, co w konsekwencji może prowadzić do niewydolności nerek i zgonu z tego powodu. Z dną często współistnieje nadciśnienie tętnicze, cukrzyca i otyłość. Rozpoznanie dny moczanowej Rozpoznanie opiera się na charakterystycznych objawach chorobowych, badaniu krwi określającym stężenie kwasu moczowego w surowicy, badaniu płynu stawowego na obecność kryształów moczanów i rtg stawów. Jak leczyć? Do leczenia napadu dny stosuje się kolchicynę, lek roślinny pochodzący z nasion i bulw zimowita jesiennego. Lek ten bardzo dobrze hamuje odczyn zapalny w przebiegu dny, choć nie do końca poznano, jaki jest mechanizm działania kolchicyny. Aby kolchicyna była skuteczna, należy podać ją w ciągu pierwszych 24 godzin od początku napadu dny w ściśle określonych dawkach. U chorych z częstymi napadami podaje się kolchicynę na stałe w niewielkich dawkach. Oprócz kolchicyny w leczeniu stosuje się leki niesterydowe przeciwzapalne (najczęściej indometacynę, naproksen lub ibuprofen). Jeśli chory źle toleruje leczenie kolchicyną, która niekiedy może wywoływać biegunkę, to do terapii można włączyć glikokortykosteroidy. Z domowych sposobów łagodzenia bólu stawu można polecić okłady z kostek lodu zawiniętych w suchą, czystą ściereczkę. W zależności od tego czy podwyższony poziom kwasu moczowego spowodowany jest nadprodukcją kwasu moczowego czy upośledzeniem jego wydalania z moczem lekarz dodatkowo zaleca choremu allopurinol - lek hamujący wytwarzanie kwasu moczowego lub probenecid - lek moczanopędny czyli zwiększający wydalanie kwasu moczowego z moczem Skuteczne zioła U osób z kamicą nerkową moczanową wskazana jest alkalizacja moczu sodką lub Citrolytem, co ułatwia rozpuszczanie złogów moczanowych. W przypadku większych złogów skuteczne jest rozbijanie ich falą uderzeniową tzw. litotrypsją (ESWL) lub usuwanie ich innymi metodami instrumentalnymi. Ważne jest również szybkie i efektywne leczenie wszelkich infekcji dróg moczowych. Można także stosować roślinne leki o działaniu moczopędnym np. liście mącznicy, liście brzozy, ziele skrzypu, korzeń lubczyku, korzeń mniszka lekarskiego, ziele nawłoci pospolitej. Niezależnie od farmakoterapii, ważna jest również fizykoterapia, która zmniejsza dolegliwości bólowe i usprawnia zajęte stawy. W przypadku dużych zmian w stawach korzystne jest leczenie operacyjne Uważać na jedzenie Ścisłe przestrzeganie diety ubogopurynowej powoduje obniżenie poziomu kwasu moczowego w surowicy zaledwie o 1 mg%. Jednocześnie dysponujemy lekami skutecznie obniżającymi stężenie kwasu moczowego w surowicy, co powoduje, że ograniczenia dietetyczne przy dnie moczanowej nie muszą być radykalne. Z diety przy dnie moczanowej należy wykluczyć jako pokarmy szczególnie bogate w puryny: wątrobę, móżdżek, cynaderki, mięso baranie, kawior, śledzie, sardynki, czekoladę, kakao, kawę naturalną, mocną herbatę i orzechy. Zalecane są natomiast: warzywa, owoce, cukier, masło w małych ilościach, mleko, chudy ser, ziemniaki. Chorzy powinni również pić co najmniej 2-3 litry płynów dziennie (najlepiej wodę mineralną Jan lub Dąbrówka), co sprzyja obniżaniu stężenia kwasu moczowego we krwi. Poza tym chory z dną powinien ograniczyć picie alkoholu (zwłaszcza piwa) oraz unikać częstych urazów, przebywania w zimnie i dużych wysiłków fizycznych. U osób z nadwagą lub otyłych korzystne jest również zmniejszenie masy ciała. W przypadku współistnienia nadciśnienia tętniczego lub zaburzeń gospodarki lipidowej ważne jest przestrzeganie zasad leczenia tych schorzeń. Chorzy z dną wymagają szczególnej uwagi przy terapii innych chorób, ponieważ niektóre leki mogą nasilać hiperurykemię zwłaszcza kwas acetylosalicylowy i salicylany, jak również inne np. adrenalina, alfametyldopa, aminofilina, dopamina, etambutol, glikokortykosteroidy, leki cytotoksyczne, lewodopa, kofeina, probenecyd, pirazynamid, witamina B12, witamina C, witamina PP. U 20 procent chorych przyczyną dny moczanowej są diuretyki czyli leki moczopędne. Systematyczne leczenie dny od początku choroby, jak i jej następstw (zmiany stawowe, guzki dnawe, kamica nerkowa i uszkodzenie nerek) wpływa korzystnie na przebieg choroby, dzięki czemu jakość życia chorych na dnę nie odbiega istotnie od życia innych ludzi Dna rzekoma Dna rzekoma jest chorobą podobną do dny moczanowej, ponieważ również przebiega z napadowymi ostrymi zapaleniami stawów, które odmiennie niż w dnie moczanowej, wywołane są kryształami pirofosforanu wapnia. Wystąpienie dny rzekomej poprzedza odkładanie się kryształów pirofosforanu wapnia w chrząstce stawowej, co prowadzi do jej zwapnienia czyli tzw. chondrokalcynozy. Chondrokalcynoza może być pierwotna (o nieznanej przyczynie) lub wtórna jak następstwo chorób metabolicznych: nadczynności przytarczyc, hemochromatozy, obniżonego poziomu magnezu, obniżonego poziomu fosforu i prawdopodobnie niedoczynności tarczycy. Dna rzekoma występuje kilkakrotnie rzadziej niż dna moczanowa. Częstość występowania chondrokalcynozy u obu płci jest jednakowa i wzrasta wraz z wiekiem tak, że u 1/3 ludzi powyżej 75 roku stwierdza się obecność chondrokalcynozy stawów kolanowych. Chondrokalcynoza obejmuje stawy większe - najczęściej kolanowe - i może przebiegać bezobjawowo lub objawowo. Jej objawy w postaci napadu dny rzekomej są mniej nasilone w porównaniu do napadu dny moczanowej. W okresach między napadami chory może nie odczuwać żadnych dolegliwości lub dolegliwości mogą mieć niewielkie nasilenie, co często sugeruje lekarzowi diagnozę reumatoidalnego zapalenia stawów Badania dodatkowe pomocne przy rozpoznaniu chondrokalcynozy to: podwyższone OB i podwyższona leukocytoza, cechy zapalenia i obecność kryształków pirofosforanu wapnia w płynie stawowym, poziom fosfatazy alkalicznej, poziom wapnia i fosforu, a także poziom hormonów tarczycy w surowicy. Z badań obrazowych wykonuje się rtg zajętych stawów. Leczenie napadu dny rzekomej opiera się na podawaniu kolchicyny i leków przeciwzapalnych. Alternatywą dla tego leczenia mogą być glikokortykosteroidy podawane dostawowo. Przebieg dny rzekomej jest łagodniejszy niż dny moczanowej, ale u niektórych chorych może powodować postępujące zniszczenie i rozwój choroby zwyrodnieniowej stawów. Łuszczycowe zapalenie stawów to bardzo uciążliwa choroba przewlekła o podłożu zapalnym, której rozwój jest bezpośrednio związany z zachorowaniem na łuszczycę. Łuszczyca to jedna z chorób uwarunkowanych genetycznie. Prowadzi ona do powstawania zmian skórnych na skutek zaburzeń w procesach rogowacenia naskórka. W przebiegu łuszczycy dochodzi do nadmiernego rogowacenia oraz pojawienia się stanu zapalnego. Łuszczyca atakuje przede wszystkim skórę i paznokcie. Jedynymi narządami wewnętrznymi, które mogą zostać objęte łuszczycą, są stawy. Łuszczyca skóry – co warto wiedzieć? Skórne zmiany łuszczycowe występują przewlekle, jednak w przebiegu tej choroby obserwuje się zarówno okres nasilenia się objawów, jak i remisji. Częstość występowania łuszczycy w globalnej populacji to 2%, jednak widoczna jest tendencja wzrostowa, która dotyczy zachorowania na tę chorobę. Choć łuszczyca skóry ma podłoże genetyczne, to wyróżniamy również zewnętrzne czynniki, które zwiększają ryzyko zachorowania. Łuszczycowe zapalenie stawów występuje u około 25% pacjentów ze zdiagnozowaną łuszczycą skóry. Pacjenci zmagający się ze zmianami skórnymi o podłożu łuszczycowym często izolują się od społeczeństwa, co ma związek z ich stygmatyzacją i nieznajomością mechanizmów rozwoju tej choroby przez osoby z otoczenia chorego. Ważne! Łuszczyca skóry, łuszczyca paznokci i łuszczyca stawowa nie są chorobami zakaźnymi! Nie można się nimi zarazić przez kontakt ze skórą osoby chorej, krwią oraz drogą kropelkową. Przewlekły stan zapalny skóry wywołuje w tym przypadku reakcja autoimmunologiczna oraz polimorfizm w obrębie genu HLA-Cw6. Zmiany skórne w przebiegu łuszczycy pojawiają się również na skutek infekcji (częściej łuszczycę wywołują zakażenia wirusowe), przewlekłego stresu oraz stosowania niektórych leków. W przypadku 2/3 zdiagnozowanych chorych na łuszczycę zmiany skórne pojawiają się jako kolejny z objawów choroby – zmiany skórne mogą występować przed zachorowaniem na łuszczycę stawową nawet przez kilka lub kilkanaście lat. W 1/3 przypadków zmiany stawowe poprzedzają pojawienie się zmian skórnych. Łuszczyca stawów – przyczyny Jak już zostało wspomniane, łuszczycowe zapalenie stawów jest chorobą związaną z łuszczycą skóry. Jedynie w nielicznych przypadkach stan zapalny stawów o podłożu łuszczycowym jest diagnozowany u osób, u których nie ujawniły się zmiany łuszczycowe w obrębie skóry lub paznokci. W większości przypadków zmiany skórne poprzedzają rozwój łuszczycowego zapalenia stawów. Łuszczycowe zapalenie stawów występuje równie często u kobiet i u mężczyzn. Może rozwinąć się na każdym etapie życia – u osób dorosłych choroba rozpoczyna się zwykle pomiędzy 20. i 50. rokiem życia, jednak bywa także diagnozowana u dzieci i młodzieży. W tym przypadku niezbędna jest wnikliwa diagnostyka różnicowa, która pozwala odróżnić objawy zapalenia stawów od chorób zapalnych stawów, które są typowe dla wieku dziecięcego np. młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów. Ryzyko rozwoju łuszczycowego zapalenia stawów zależne jest od działania kilku czynników. Na rozwój łuszczycowego zapalenia stawów nie ma wpływu rozległość łuszczycowych zmian skórnych. Ryzyko rozwoju łuszczycowego zapalenia stawów nie zależy od aktywności choroby – może rozwinąć się u pacjentów z nielicznymi lub obejmującymi większe partie skóry zmianami łuszczycowymi. Łuszczycowe zapalenie stawów częściej dotyczy pacjentów, u których występują jedynie zmiany łuszczycowe w obrębie paznokci. Na ryzyko zachorowania wpływa jednak tryb życia pacjenta i występowanie chorób współistniejących, których leczenie może wymagać stosowania farmaceutyków nasilających objawy łuszczycy. Nadal nie są jednak znane wszystkie czynniki, które inicjują proces zapalny w skórze oraz w stawach. Nieleczone łuszczycowe zapalenie stawów prowadzi do zniszczenia stawów. Choroba ta często sprawia trudności diagnostyczne, które prowadzą do późnego wykrycia podłoża odczuwanych przez chorych dolegliwości. Rozpoznanie łuszczycowego zapalenia stawów na wczesnym etapie pozwala wdrożyć odpowiednie leczenie, które spowalnia postęp choroby, redukując uciążliwe objawy i ograniczając ryzyko niepełnosprawności. Łuszczycowe zapalenie stawów a czynniki genetyczne Lekarze nie mają wątpliwości – łuszczycowe zapalenie stawów jest chorobą uwarunkowaną genetycznie, która występuje rodzinnie. Czynnikiem zwiększającym ryzyko rozwoju łuszczycowego zapalenia stawów jest antygen HLA-B27. Największe ryzyko zachorowania występuje u dzieci chorych rodziców – w tym przypadku mamy do czynienia z 50-krotnie częstszym rozwojem choroby. Łuszczycowe zapalenie stawów diagnozowane jest w różnych podtypach, co ma związek z oddziaływaniem na organizm określonych antygenów, które uczestniczą w rozwojustanu zapalnego. W większości przypadków choroby istotna jest rola antygenów zdolności tkankowej. Aktywność antygenów, które inicjują rozwój łuszczycowego zapalenia stawów, mogą zwiększać czynniki zewnętrzne np. urazy tkankowe – nasilając patologiczny proces zapalny o przewlekłym charakterze. Co więcej, istotną rolę w rozwoju łuszczycowego zapalenia stawów odgrywają przewlekłe infekcje wirusowe zakażenie wirusem HIV, które wpływają na funkcjonowanie układu immunologicznego, upośledzając odporność organizmu. W przebiegu łuszczycowego zapalenia stawów stan zapalny obejmuje określone stawy, co sprawia, że wyróżniamy kilka postaci łuszczycowego zapalenia stawów, które charakteryzują się odmienną częstością występowania. Łuszczycowe zapalenie stawów zaliczane jest do tzw. spondyloartropatii zapalnych. Charakteryzują się one jednoczesnym występowaniem zmian zapalnych w obrębie stawów obwodowych, stawów krzyżowo-biodrowych i stawów kręgosłupa. Łuszczycowe zapalenie stawów – postaci choroby W przypadku łuszczycowego zapalenia stawów wyróżniamy: najczęściej diagnozowaną asymetryczną postać nielicznostawową; postać osiową, która diagnozowana jest u 20-40% pacjentów; wielopostaciową postać ŁZS, która diagnozowana jest u 15-25% pacjentów; postać z dominującym zajęciem dystalnych stawów międzypaliczkowych, która diagnozowana jest u 5-10% pacjentów; rzadką postać okaleczającą, która diagnozowana jest u około 5% pacjentów. Objawy łuszczycowego zapalenia stawów Objawem wspólnym dla wszystkich postaci łuszczycowego zapalenia stawów jest stan zapalny oraz asymetryczne występowanie zmian chorobowych. Toczący się w obrębie stawów stan zapalny wywołuje stale utrzymujący się ból oraz wpływa na ograniczenie ruchomości stawów, prowadząc również do deformacji stawów, co ogranicza sprawność osób chorych. W połączeniu z łuszczycowymi zmianami skórnymi choroba znacząco obniża jakość życia, utrudniając codzienne funkcjonowanie i stając się przyczyną kompleksów. Objawy kliniczne nieco różnią się w przypadku poszczególnych postaci choroby. Asymetryczna postać nielicznostawowa łuszczycowego zapalenia stawów wywołuje zapalenie dystalnych stawów międzypaliczkowych u rąk oraz proksymalnych stawów rąk i stóp. Stan zapalny obejmuje nie tylko stawy palców, ale także pochewki ścięgien. Do głównych objawów choroby zaliczamy ból całego palca lub palców, któremu towarzyszą obrzęk i zaczerwienienie skóry. Osiowa postać łuszczycowego zapalenia stawów charakteryzuje się zmianami o podłożu zapalnym, które obejmują stawy krzyżowo-biodrowe. Typowe dla postaci osiowej jest również występowanie syndesmofitów, które wywołują objawy charakterystyczne dla zmian o podłożu zwyrodnieniowym. W przypadku wielopostaciowego łuszczycowego zapalenia stawów dominujące są zmiany w stawach nadgarstków. Ta postać choroby przypomina pod względem przebiegu i objawów reumatoidalne zapalenie stawów. Łuszczycowe zapalenie stawów z dominującym zajęciem dystalnych stawów międzypaliczkowych obejmuje nie tylko stawy, ale również paznokcie, na których pojawia się charakterystyczne zagłębienie, czyli tzw. objaw naparstka. Postać okaleczająca łuszczycowego zapalenia stawów diagnozowana jest rzadko, wywołując poważne deformacje stawów i prowadząc do skrócenia paliczków. W tym przypadku charakterystycznym objawem są tzw. palce teleskopowe, które są nienaturalnie powyginane. Łuszczycowe zapalenie stawów – ogólne objawy kliniczne Choć wyróżniamy kilka postaci łuszczycowego zapalenia stawów, to w przypadku każdej z nich mamy do czynienia z podobnymi objawami klinicznymi. To zmiany zapalne w stawach międzypaliczkowych dalszych, stawach obwodowych i zapalenie palców, które może występować tylko w jednej lokalizacji. Łuszczycowe zapalenie stawów wywołuje również zapalenie przyczepów ścięgnistych ścięgna Achillesa i deformacje stawów. Łuszczycowe zapalenie stawów – objawy ogólne Chorobie często towarzyszy dna moczanowa oraz zaburzenia ze strony wzroku zapalenie spojówek. Co więcej, może pojawić się ogólne osłabienie, uczucie znużenia, pogorszenie nastroju oraz problemy z funkcjonowaniem mięśnia sercowego – choroba może spowodować uszkodzenie zastawek serca. Zdarza się, że u chorych przez dłuższy czas utrzymuje się podwyższona temperatura ciała, pojawiają się dolegliwości ze strony układu pokarmowego, a także stany depresyjne. Leczenie łuszczycowego zapalenia stawów Leczenie łuszczycowego zapalenia stawów musi zostać poprzedzone badaniami diagnostycznymi. Zaliczamy do nich badania RTG, badanie tomograficzne, rezonans magnetyczny, a także badanie USG. Niezbędne jest również wykonanie badań laboratoryjnych, które pozwalają oznaczyć antygen odpowiadający za rozwój choroby. W leczeniu łuszczycowego zapalenia stawów stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne, które są skuteczne na początku choroby, leki steroidowe, przeciwciała monoklonalne, a także inne leki biologiczne i terapie eksperymentalne, które są nadal w fazie badań klinicznych. W przypadku łuszczycowego zapalenia stawów bardzo ważne jest nie tylko leczenie miejscowe zajętego stawu, ale także łagodzenie stanu zapalnego innymi metodami. U chorych konieczne jest utrzymanie właściwej masy ciała, czemu sprzyja stosowanie odpowiednio skomponowanej diety. Co więcej, niezbędne jest także systematyczne usprawnianie chorego dzięki rehabilitacji, która zapobiega niepełnosprawności. Czytaj też:Czy istnieje dieta na łuszczycowe zapalenie stawów?Czytaj też:Łuszczyca – czy tą chorobą można się zarazić? Łuszczycowe zapalenie stawów jest zapalną chorobą stawów, współwystępującą z łuszczycą. Jakie objawy występują w łuszczycowym zapaleniu stawów? Jakie badania stosuje się w jego diagnostyce? Łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS) jest chorobą zapalną stawów, zaliczaną do seronegatywnych spondyloartropatii zapalnych, współwystępującą z łuszczycą. Jego początek może poprzedzać pojawienie się zmian skórnych, wystąpić w tym samym czasie, co ich pierwsza manifestacja lub u osoby z rozpoznaną wcześniej łuszczycą. Na łuszczycowe zapalenie stawów, zależnie od źródeł, zapada od 6 do 42% chorych na łuszczycę. ŁZS – przyczyny Przyczyna choroby nie została dotychczas poznana. Na jej rozwój mają wpływ predyspozycja genetyczna, czynniki immunologiczne, a także czynniki środowiskowe. Pośród czynników ryzyka i czynników wyzwalających wymienia się: infekcje wirusowe i bakteryjne, urazy, silny stres, działanie niektórych leków (np. przeciwmalarycznych, beta-blokerów), działanie niektórych substancji chemicznych. Kto choruje na ŁZS i jak przebiega choroba? Na łuszczycowe zapalenie stawów chorują z podobną częstością zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Różnica pomiędzy płciami staje się widoczna w kontekście częstości występowania poszczególnych postaci choroby. Początek choroby zwykle występuje między 20. a 55. rokiem życia. Może on mieć charakter ostry, z nasilonymi objawami ogólnoustrojowymi, takimi jak gorączka i silnymi bólami stawów, lub łagodniejszy. Sama choroba ma przebieg rzutowo-remisyjny, co oznacza, że przebiega z okresami zaostrzeń i poprawy stanu chorego. Łuszczycowe zapalenie stawów występuje pod 5 postaciami: symetryczną wielostawową, która jest najczęstsza, zajmuje zwykle stawy nadgarstkowe, skokowe oraz stawy rąk i stóp; postać ta częściej występuje u kobiet; asymetryczną nielicznostawową, która zajmuje najczęściej stawy rąk i stóp (mniej niż 5); z zajęciem jedynie stawów międzypaliczkowych dalszych; postać częściej występująca u mężczyzn; osiową, w której zajęte są stawy kręgosłupa i stawy krzyżowo-biodrowe, również częstszą u mężczyzn; okaleczającą, w której dochodzi do zniekształceń w obrębie palców. Jakie objawy występują w ŁZS? Objawy łuszczycowego zapalenia stawów różnią się w zależności od postaci, na jaką choruje pacjent, a także od ciężkości przebiegu choroby. Zwykle jej nasilenie jest łagodne, może jednak, choć rzadko, przebiegać w sposób bardzo ciężki z licznymi zmianami w narządach innych niż stawy, skóra i paznokcie. Do najczęstszych objawów zalicza się: bóle, obrzęk i poranną sztywność stawów; bóle dolnego odcinka pleców, zmniejszenie ruchomości kręgosłupa; zapalenie przyczepów ścięgnistych do kości, manifestujące się bólem i zaczerwienieniem; łuszczycowe wykwity skórne o charakterze grudkowatym, o czerwonym zabarwieniu, pokryte łuskami o zabarwieniu srebrzystym, głównie w okolicach stawów łokciowych i kolanowych, szpary pośladkowej, na skórze tułowia i kończyn oraz na skórze owłosionej głowy; łuszczycowe zmiany na paznokciach – małe, punktowe wgłębienia na płytce paznokciowej; niekiedy jest to jedyny objaw łuszczycy u chorych z ŁZS; zapalenie palców z ich obrzękiem i zaczerwienieniem; zapalenie spojówek, błony naczyniowej, rzadziej innych struktur oka; niekiedy objawy kardiologiczne, np. zaburzenia przewodnictwa, zapalenie. Diagnostyka ŁZSW diagnostyce łuszczycowego zapalenia stawów kluczowe znaczenie ma ocena kliniczna zmian stawowych, pozastawowych i zmian łuszczycowych w obrębie skóry i paznokci. Obiektywizacji wyników oceny służą skale punktowe. Wśród badań dodatkowych stosuje się: badania laboratoryjne – ocena parametrów zapalnych, kwasu moczowego, badanie płynu stawowego, badania immunologiczne; RTG stawów obwodowych, krzyżowo-biodrowych i kręgosłupa; USG stawów; scyntygrafię kości; w przypadku podejrzenia zmian w układzie krążenia badanie echokardiograficzne. Leczenie ŁZSDobór terapii zależy od postaci ŁZS. Jest ona również wielokierunkowa, zarówno niefarmakologiczna, jak i farmakologiczna. Farmakoterapię zarówno w postaciach z zajęciem stawów obwodowych, jak i w przypadku zajęcia kręgosłupa i stawów krzyżowo-biodrowych zwykle rozpoczyna się od stosowania niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Kolejnym krokiem w pierwszej postaci są leki modyfikujące przebieg choroby, np. sulfasalazyna, a następnie leki biologiczne, natomiast w postaci osiowej są to leki biologiczne. W przypadku obecności nasilonych zmian skórnych konieczna jest terapia dermatologiczna oraz stosowanie odpowiednich farmaceutyków. Zmiany narządowe, np. w narządzie wzroku czy układzie krążenia wymagają specjalistycznego, dostosowanego leczenia. Pośród metod niefarmakologicznych największe znaczenie mają regularna aktywność fizyczna, rehabilitacja ruchowa oraz odpowiednio dobrane zabiegi z zakresu fizjoterapii. Niekiedy potrzebne jest także wsparcie psychologiczne. W niektórych przypadkach konieczne okazuje się przeprowadzenie ortopedycznych interwencji zabiegowych, choć z uwagi na zwykle łagodny przebieg choroby, nie jest to również:Bakteryjne zapalenia stawów – na czym polegają?

dna moczanowa łuszczycowe zapalenie stawów